Met de trein is meer dan een beetje reizen ;-)

Op een druilerige woensdagochtend was het eindelijk zo ver. Fietszakken volgesjouwd, fietsen op het fietsrek en op naar Aken als onze allereerste bestemming. Bedankt Ria en Bernard voor de lift!

Vanuit Aken namen we de eerste trein naar Düsseldorf om daar op de nachttrein richting Wenen te springen. We hebben al snel door dat het op- en afstappen met onze stalen rossen (letterlijk…) en een dozijn fietszakken een olympische discipline zou kunnen zijn.

Yes! In onze coupé met zes zitplaatsen hebben we maar één medereiziger. Het zag er naar uit dat we de nacht lekker gingen kunnen dutten. Totdat om drie uur ’s nachts de conductrice ons onzacht wakker maakte en riep dat we plaats moesten maken voor drie luide mannen met een lichte nicotineverslaving. De rest van de nacht wisselden onze medepassagiers elkaar af en werd er niet meer veel geslapen.

Gelukkig ontving het indrukwekkende Wenen ons met de eerste straaltjes zon en chique fietspaden langs nog chiquere gebouwen.

De volgende dag stond een blij weerzien op het programma. We hadden met Andrea en Christoph afgesproken. Deze Oostenrijkse toppers lieten ons op één dag de must-see-spots van Wenen zien. Thank you friends! Brought back happy days in Lisboa. Time flies!

Blijkbaar zijn we niet de enigen die deze dagen naar het Oosten fietsen. In een Whatsappgroep worden wherabouts, tips en ervaringen uitgewisseld.

– over Whatsapp gesproken… klein intermezzo: Janne is voor een oldschool Nokia gegaan en is niet associaal als ze via deze weg je bericht niet beantwoordt, maar gewoon onbereikbaar. Wel via Michiel natuurlijk. Of telegram, dat kan ook. –

Via deze Whatsappgroep werden we aangesproken door ene Marc die ook met de trein naar Istanbul wilde geraken op dezelfde moment. Hij was ondertussen al in Budapest en bevestigde wat we al vreesden. Fietsen op de nachttrein naar Boekarest zijn not done. We beslisten het er toch op te wagen en spraken met Marc af in Budapest station. Wat een kleine wereld… Marc blijkt dé Marc te zijn waarvan we Michiels trekkersfiets hadden overgekocht!

Na een blitzbezoek aan het prachtige en ondanks het zeiknatte weer, toch al heel drukke Budapest, sluipen we de nachttrein op met onze fietsen. Tetris in de slaapcabine met onszelf, onze twee fietsen en Marcs fiets in een doos, maar de Roemeense conductrice lijkt er geen probleem van te maken. Yes, gelukt.

De euforie was maar van korte duur. Na een half uur kwam de Hongaarse cunducteur vertellen dat we grande problem hadden men onze bicicletta, de fietsen mochten niet op de trein… Om te vermijden dat we meteen van de trein moesten en om grotere communicatieproblemen te vermijfen belde Marc een Hongaarse vriend op om te vertalen. Een fiets bleek een probleem, een kader en losse wielen niet. Na wat sleutelen was het grande problem opgelost. Jammer dat de conducteur nooit naar het resultaat is komen kijken.

Boekarest was indrukwekkender, groter en bombastischer dan we ons hadden voorgesteld. Gigantische boulevards, overdreven grote fonteinen en een parlement met grootheidswaanzin, allemaal wel wat in verval, getuigen de vallende brokstukken, doen herinneren aan het communistische verleden van de stad.

Blijkbaar is het in Boekarest Kerstmis op Pasen… We namen een selfie met de kerstman. Het hostel beschiktte over Netflix. We profiteerden van deze luxe om ons van de schaamte te ontdoen dat we de cultklassieker Trainspotting nog nooit hadden gezien. Toepasselijke titel trouwens. De inhoud, daar spreken we ons niet over uit.

De laatste etappe, namelijk Boekarest -Istanbul, was nooit echt duidelijk, maar zou sowieso de stevigste op het programma worden. Als alles perfect zou verlopen zouden we er 18 uur over doen met vier overstappen. Maar of die overstappen ook echt bestonden, kon niemand ons vertellen. En met fietsen? Ai ai ai…. In boekarest klonk het dat we konden treinen tot de grens met Bulgarije en dan misschien een bus. Op de eerste trein kochten we de aangeschote conductrice om met een euro per fiets, zodat we toch al vlot in Bulgarije geraakten. Nu ja, ‘vlot’, de gemiddelde snelheid van een Oost-Europese Internationale snelrein ligt rond de 50 km per uur. In het eerste station van Bulgarije werden we enthousiast en in het Frans geholpen en verliep de overstap op de volgende trein hectisch maar met succes. In Bulgarije veranderde het meer eentonige en vooral met plastiek en afval bezaaide landschap in een glooiend en kleurrijk voorbijflietsend uitzicht.

De volgende overstap in Ruse, in het midden van Bulgarije, was weer een pak uitdagender. De Turkse conducteur zag onze fietsen in zijn slaapcabines niet zitten. We konden opstappen in het Bulgaarse deel van de trein en begonnen de onderhandelingen. Even zag het er naar uit dat we zouden stranden aan de Turkse grens. De onduidelijke meerkost, het wéér demonteren van de fietsen, het gepuzzel in de slaapcabine en het nachtelijke uur maakten dat Marc onze treinqueeste ook effectief in het grensstation voor bekeken hield. Wij leken, opnieuw zonder fietsen maar met kaders en wielen, alweer een stap dichter bij onze eindbestemming die eigenlijk nog maar het begin zou zijn. Na een strenge en bizarre ondervraging door de douane kunnen we om half vier ’s nachts eindelijk onze ogen sluiten op de laatste trein. Ach ja, wij waren al euforisch dat die trein effectief bleek te bestaan.

De grootste uitdaging bleek de oude binnenstad. De Turnhoutse Baan lijkt plots een fietsostrade in vergelijking met dit bewegend hindernissenparcours. Na een vermoeiende reis genieten we in ons hostel van het uitzicht op de Aya Sophia en zijn we trots dat we hebben bewezen dat je best wel ver geraakt met de trein. De portie avontuur krijg je er gratis bij!